Ik moet zo wennen aan Amsterdam, dit huis, het gebrek aan buiten, zuurstof en een lekkere tuin, dat ik gewoon van slag ben. Concentreren, ho maar.

Gisteren zat ik me tegelijk vrolijk en boos te maken over het woord leidinggevende. Ik zou zeggen, dat is een tegenwoordig deelwoord, een participium praesens, een participe pr?©sent. Lopende en zijnde, zeiden we 40 jaar geleden gillend van de pubermiddelbareschoollach achter elke zin. Uit die tijd stamt dat natuurlijk, dat ik het woord leidinggevende niet serieus neem. Want leidinggevende is geen tegenwoordig deelwoord en bijvoeglijk, maar is een functie en wordt dus zelfstandig gebruikt. Nog stommer.
– Ik ben je leidinggevende, riep een tijdje geleden iemand woedend tegen iemand anders, waar ik toevallig getuige van was. Zijnde, dacht ik er automatisch achteraan. Ik voelde de slappe lach achter mijn maag kriebelen.
Ik ben je lopende. Ik ben je lezende. Ik ben je zijnde. Ik ben je vergetende. Ik ben je kalende. Ik ben je razende. Ik ben je huilende. Ik ben je woedende. Ik ben je stinkende. Ik ben je samenklonterende. Ik ben je dichtnaaiende. Ik ben je woelende in bed zijnde. Dat klinkt wel heel erg smerig horende. Ik ben doende met een willekeurige greep uit het woordenboek.

Misschien moet je eens eerst leiding geven, dan kun je dat gerust zeggen, ik drink koffie, leidinggevende. Ik ga het eten maar eens verzorgende, het is al veel te laat zijnde.

Volgende week komen de berichten net als twee jaar geleden weer uit de Pyr?©n?©es-Orientales, maar dan anders.