Ik was op zoek naar een cadeau voor mijn kindje en belandde in de Kalvertoren, waar ik vrijwel onmiddellijk slaagde, dankzij de tip van de bekende fotograaf Siebe S.. Opgelucht daalde ik af naar de HEMA, waar ik eindelijk rustig kon rondkijken zonder de drang iets te kopen.
Nu had ik toevallig uit de bibliotheek de Supermarktwijngids 2006 van Nicolaas Klei in huis en ik geef toe, 2006 is vier jaar te laat, maar ik wilde eens kijken hoe die jongen schrijft en of ik iets herken. Dat boek lag thuis en ik stond voor de wijnschappen. Wat nu?
Ik belde naar huis. Saar las het HEMA-hoofdstuk van de wijngids voor, afdeling rood, en ik koos de fles op het plaatje boven. Deze gids kost ‚Äö?ᬮ15,00 in papieren vorm en ‚Äö?ᬮ5,99 als iPhone app. Had ik die laatste gehad, had ik Saar niet hoeven bellen, maar helaas bestaat deze applicatie niet voor Android. Nou, dan niet! Zou het zo moeilijk zijn zoiets te maken? Dat kan ik me niet voorstellen. Ik zou hem zo kopen.
De wijn kostte ‚Äö?ᬮ4,50 en was buitengewoon smakelijk. De wijngids kun je ook voor de lol lezen, want Klei schrijft erg onderhoudend met de tong in z’n wang. Zelfs de beschrijvingen van supermarktwijnen die hier in de verste verte niet te krijgen zijn, lees ik met genoegen.
Met een glaasje rood naast me lees ik verder in De Reis van Thomas Platter, 1595 – 1599, van E. Le Roy Ladurie, in de vertaling natuurlijk, want dit soort boeken is bijna nooit in de originele taal in de bibliotheek te vinden. Deze Thomas Platter is een Zwitser die z’n artsenopleiding in Montpellier volgt. Hij beschrijft nauwkeurig z’n reizen en de steden die hij in Zuid-Frankrijk en Noord-Spanje aandoet. En hoewel de onderwerpen van Le Roy Ladurie me mateloos fascineren, vind ik dat hij altijd zo in detail treedt, dat het me vaak moeite kost mijn aandacht erbij te houden.
Montpellier, 160 jaar later
En dan die verschrikkelijke noten! Ik heb daar al eerder over gezeurd, noten wil ik niet achteraan hebben en als ze dan per se achteraan moeten, laat ze dan doorlopen. Maar neen, hoor, (wordt er ooit naar me geluisterd?) elk hoofdstuk heeft weer z’n eigen genummerde noten, bahbahbah.
Dat betekent namelijk – voor degene die het nog niet doorheeft – dat je twee bladwijzers moet bijhouden en maar steeds heen-en-weer-bladeren in zo’n dik boek vol details, bevordert het leesplezier niet erg. Waarom zetten ze die informatie toch niet op dezelfde bladzij? Ik begrijp het niet. Op een gegeven moment laat ik die noten dan maar zitten, dat krijg je ervan, en dat leest meteen een stuk aangenamer, want het is bijzonder, dit reisverslag van toerist Thomas Platter. Hij geeft een schitterend beeld van het dagelijkse leven uit zijn tijd, en terwijl hij duidelijk tot een andere klasse behoort, heeft hij ook oog de voor gewone man.
We lezen wat hij eet, hoe de herbergen heten (“De Rode Leeuw”/ “Het Witte Paard”), wie hij ontmoet, hoe hij sectie pleegt, bijvoorbeeld op een levende hond om te laten zien hoe het hart klopt (niet lang neem ik aan), hij doet verslag van de kruidenzoekerij, wat hij allemaal aan rariteiten aanschaft en naar huis stuurt enzovoorts, enzovoort. Hij geeft blijk van gezond verstand, want als een door de duivel bezeten man ge?¬¥xorciseerd moet worden, veronderstelt hij nuchter dat de man volgens hem alleen maar zwaarmoedig is. Dat hij duidelijk minder bijgelovig is, komt misschien ook door zijn protestantse geloof.
(En tenslotte, wel dat stomme notenapparaat, maar een landkaartje ontbreekt. Ik heb het boek wel 5 keer doorgebladerd, want ik kon het me niet voorstellen, maar het is toch echt zo. Wacht even, ik begrijp het al, die topografische kennis wordt natuurlijk gewoon bekend verondersteld.)