Tondeuze zegt NO

Eergisteren zei deze grasmaaiert niet No, maar Klonk!, wat op hetzelfde neerkwam: hij deed het niet meer en omdat het vandaag helemaal volgens verwachting ging regenen, begon ik hier binnen dat ding maar eens uit elkaar te halen. Neen, dat hielp. Probeer eens 20 jaar oude vastgeroeste schroefjes zonder schade los te draaien. Materiaalmoeheid van de cadmiumgele kap maakte het openen gelukkig eenvoudig = zijlipjes braken af. Ik kon niets geks ontdekken en probeerde dit en dan weer dat, zonder resultaat.

Geleisuiker?

Ik liet het voorlopig maar zitten, hopend op een wonder en besloot de komkommerplanten uit te planten, konden ze mooi van de regen profiteren. Ik joeg een paar duiven weg, die op mijn jonge aanplant waren afgekomen, liet me afleiden door het onkruid, vergat onmiddellijk de tijd en rukte tenslotte een prei van vorig jaar uit de grond voor in het omeletje, mijn armzalige versie van de zondagmiddagmaaltijd, want ik was behalve kletsnat, ook nog hongerig geworden. Ik had eerste hap nog niet genomen, of ik zag Paulette aankomen met een zak suiker. Een zak suiker? Wat nu?

Fruittest van tante Jenneke

Ze lachte geheimzinnig, opende hem als een goochelaar en stak hem onder mijn neus: aardbeien! Is dat geweldig of niet? Wat een bof! Wat een schat!

Nu was ik net toevallig van plan een stukje over de hoefijzers te schrijven, die we hier in de grond hebben gevonden, waarvan er een van een os moet zijn geweest, maar het onderwerp is op deze manier al behandeld. Die geur! Le petit paradis.