Hondjes vinden er hier in Nederland ook niks an

Tegen het eind van de middag op 15 augustus, toen de brocante op z’n einde liep, zag Saar de plaatselijke gang zijn opwachting maken. De alfa liep voorop, twee grotere matties in zijn kielzog.
Een gang in onze commune? Van de 600 inwoners is 90% 70 jaar of ouder, ik doe maar een gooi naar de statistieken, weinig kans op een echte bende, hoewel de buren af en toe klagen dat er tegenwoordig toch echt tuig rondloopt.

Ik zag niets, want ik was ondertussen aan het kwekken met zoon (R?©my) van de kleinzoon (Jacqui) van de 104-jarige (voornaam onbekend, maar pittig karakter) uit het naburige gehucht. Die overgrootmoeder jaagt de gemiddelde leeftijd wel op.
Hee, daar kwam S?¬©bastien, de 20-jarige kleinzoon van Lucienne ook langs met z’n vrienden. Gezellig! Kuskus, we begroeten elkaar en ik vroeg naar Lucienne. Alles tiptop in orde, zei haar kleinzoon, het bekende vragen naar de bekende weg, we zeiden elkaar gedag en hij liep weer door met z’n matties.

– Hoe ken je die gang?, vroeg Saar na een verpletterende stilte, en waarom vraag je naar hun hond?
Hun hond? H?®, wat?
Le chien!
Oh, verrek, Luci?¬Ænne! Neen, dat is z’n grootmoeder.