Ik zat deze week weer in zo’n fase van mijn leven waarin elke stap er ?¬©?¬©n dieper naar de afgrond is. Kent u deze uitdrukking?
Dat gaat eerst bijna onmerkbaar, je geeft toe aan een nonchalant gedaan voorstel, waar je niet helemaal van overtuigd bent, maar ach, je wil nu ook niet de rottigste zijn, dus ok, goed, laten we dat maar doen, en uit het aanvaarden van dit plan, komt de ene na de andere misstap voort. Dat het voorstel al in aanvang niet deugde, dat fluisterde de twijfel je al in, maar dat je daarna in een ketting van foute beslissingen komt vast te zitten, dat is onvermijdelijk en ook nog eens voorspelbaar. Ik blijk in al die jaren niets, maar dan ook niets, te hebben opgestoken.

Voortaan beter opletten en altijd vragen: mag ik er een nachtje over slapen. Waarom kan ik dat toch niet onthouden?