Koeien na het melken op weg naar de wei

We (S. en ik) zitten weer gezellig tussen onze lieve buren en de koeien. De reis ging zonder grote problemen, maar duurde langer, omdat we meer pauzeerden dan anders. De Man met het Litteken zat naast de bestuurder (moi) en leed af en toe duidelijk pijn. Geen filevorming of vertraging.

Sinds gisteren is het prachtig weer, strakblauwe luchten en aangename temperaturen. Je kunt ‘s nachts de melkweg zien schitteren.

Ik belde de melkboerderij voor room en kreeg de oude boerin aan de lijn, die me zowaar herkende, me tutoyeerde en onmiddellijk naar de gezondheid van S. vroeg. Ze had dinsdag al aan de mobiele bakker gevraagd of we er weer waren en neen, die had ons nog niet gespot. Handig toch, die nieuwsdienst.
De bakker (“Anne“) en dan die haar man, die had een klant en die heeft weer een broer van onze Bleu, dus feitelijk zijn we allemaal een beetje familie, daar komt het op neer, vandaar dat iedereen meer dan normaal nieuwsgierig naar elkaars wel en wee is. Ze zijn ook gewoon aardig, hoor.

Dorstige diertjes

Bleu herkende zijn moeder en zus en gedroeg zich zoals gewoonlijk onderdanig. De moeder was al meteen niet meer ge??ònteresseerd en zus had er plezier in, hem om de 2 minuten tegen de vlakte te dwingen, als hij naar haar zin teveel aandacht kreeg van een van de familieleden Giraud.
Toen we op het punt van vertrek stonden, werd de kudde melkvee toevallig net weer naar buiten gestuurd, een kans die zus en broer (6 maanden) met beide handen aangrepen: hysterisch happen in koeienstaarten en voort! voort! met dat rundvee!
Ik floot, ik riep en stond in mijn hemd, temeer daar ik 5 minuten daarvoor had opgeschept dat hij zo goed luisterde. Niks daarvan, en zus was van hetzelfde laken een pak.
– Ze komen wel weer, zei de boer en dat was ook zo.
Beide schurkjes wierpen zich tevreden in de eendenvijver op het erf en dronken gretig modder. Daarna zetten ze het op een spelen.

Om te kijken of hij nu de smaak van ongehoorzaamheid te pakken had en koeien jagen zijn nieuwe hobby was, liep ik gisteren langs de Grote Wei (“Grand Prat“), waar de enorme kudde van het aanpalende dorp stond, met slechts een (meestal niet-werkend) schrikdraadje tussen zandpad en koe. Hij keek gespannen, maar verroerde zich niet. Goed. Elke dag maar weer gedisciplineerd oefenen.