Sneeuwklokjes in de regen, niet in de sneeuw

Ik zat me af te vragen, zal ik het vandaag hebben over buurman Peut-être met zijn buffet op zolder, of liever over dat vrouwtje waar ik zaterdag naar toe ging nadat de eend het had begeven?

Of smerige gewoontes waarvan ik getuige mag zijn, zoals nagels knippen in de kamer en ze gewoon op de grond laten liggen, maandverband of Tenalady in de houtkachel mikken, de pleebril onderkakken, de bilnaad laten zoals als die is na wcbezoek en dan vooral geen handen wassen na afloop.
Eéns in het jaar de lakens verfrissen en je dan afvragen waarom je elke dag koppijn hebt, als je de slaapkamer potdicht houdt met de verwarming op 10.
De sponsjes voor de afwas gebruiken voor alles, echt ALLES en ze nooit uitspoelen. Boos worden als ik weiger die dingen zelfs met handschoenen aan te raken en verongelijkt veinzen doof te zijn, als ik schone eis.
Maar wel ALTIJD vragen of ik wel de gang met chloor heb gedweild. Wat ik niet doe, omdat ik een parketvloer mishandelen met chloor misdadig vind en daarom liegend met een stralende lach ja zeg.
Etc.
Laten we het maar op een lichte vorm van dementie houden, die vieze dingen.

Een willekeurig boerenerf

Het werk blijft dus in mijn opvatting een vorm van theater, dat had een van de intelligenste klantjes meteen door toen ik daar over de vloer kwam.
Een boze depressieve vrouw die de kamer blauw zette met haar nicotineverslaving en de eerste keer al meteen defensief riep dat ze echt niet zou stoppen, omdat ze dood wilde en dit het proces zou bespoedigen.
Ga vooral door, zei ik, paf er lekker op los, moet ik nog een pakje voor je halen? Want zelf kwam ze de deur niet meer uit.

Haar humeur ging er na enige maanden opvallend op vooruit doordat de medicatie was aangepast, zei ze. We hebben de tijd daarna nog veel gelachen en geschaterd, tot haar onverwachte dood daar ook weer een einde aan maakte, wat me meer raakte dan al die anderen.
Er gaan er namelijk nogal wat dood in dit werk, het is in feite de doelgroep van de man met de zeis. Ik word er niet altijd van op de hoogte gesteld, als ik er niet toevallig moet werken en de annulatie wordt doorgebeld.
Mijn informatie haal ik net als de rest hier uit de krant.

Dat vrouwtje van zaterdag behandel ik wel een andere keer. Maar weet je wat, buurman kan hier nog wel achteraan:

Het huis bestaat feitelijk uit twee huizen

Hij is zoals sommige lezers wel weten non-stop en obsessief bezig met grasmaaien, beton storten, muren bouwen en ander kluswerk. Kan geen seconde stilzitten.

Zo had hij twee jaar geleden de zolder van zijn huis helemaal gerenoveerd zodat een gedeelte als slaapkamer gebruikt kon worden. De trap naar beneden had hij voorzien van een fraaie eikenhouten leuning en de andere helft van de zolder, die zich in feite boven het tweede gedeelte van het huis bevindt en een meter hoger ligt dan de andere helft, voorzien van muur en deur.

Nu wilde het geval dat zich in dat eerste gedeelte een buffet bevond, bomvol glazen en ander serviesgoed, wat er voor het verhaal verder totaal niet toe doet.
Wat bleek toen hij besloot het meubel naar de begane grond te verhuizen? Dat dat niet meer kon.
Het kon niet meer! De uitgangen waren te klein! De trapleuning belemmerde de noodzakelijke draai! De deur van de andere zoldergedeelte zat op een meter hoogte en was te smal om dat ding er zelfs vertikaal doorheen te wurmen, als je het al kon draaien.
Een klassiek geval van de man die een zeiljacht op zolder bouwt, maar dan anders.

Volgens de zoon van de andere buurman was hij al 2 jaar bezig met het zoeken naar de oplossing van dit logistieke probleem.
Die was voor ons glashelder:
1. laat dat ding staan en koop een ander.
Of:
2. zaag de trapleuning om. (Zoon van andere buurman had al over de kettingzaag, maar dat was een beetje onder de gordel)
Buurman Peut-être had een derde: het buffet uit elkaar halen en het in stukken verhuizen, waarop ons antwoord was: peut-être.

Archiefbeeld “Ikea rules”

Want dat ding kon gemakkelijk worden gesloopt, maar het weer in elkaar zetten was iets anders. Zo geweldig was de kwaliteit nu ook weer niet. Veel spijkers met ouderwetse verbindingen die van zijn levensdagen niet zonder schade zouden zijn los te tikken. Zelfs een Ikeakast met ikea-dingetjes is gemakkelijker weer in elkaar te zetten.

Toch denk ik dat die het gaat worden. We wachten geduldig af. Hebben we gelukkig nog iets te lachen in deze trieste tijden van dood en verdriet.