Ik vond op de dag dat ik de vaatwasser (en een magnetron) cadeau kreeg, toevallig ook nog een TV, die de buurman bij de vuilnis had gezet. Nu wilde ik eigenlijk geen tv, maar zo’n gratis ding kun je gewoon weer aan de straat zetten als die niet bevalt.
Een ander punt is dat je TV gezamenlijk kunt kijken, terwijl uitzendinggemist of illegaal Amerikaanse series online kijken voornamelijk in je eentje gebeurt.
Y. en ik vielen met onze neus in de boter met de Dog Whisperer, die op National Geographic maar liefst een uur wordt uitgezonden en dat eindeloos herhaald. We lachten ons al een deuk om z’n accent, zijn positivo-toet en zijn eindeloze geouwehoer over de juiste energy, en het “see what I mean“. Je kunt zeggen en vinden wat je wilt, maar de meest verschrikkelijke griezels veranderen in de handen van Cesar onmiddellijk in makke schapen en wij probeerden erachter te komen waar hem dat in zit.

Ik heb zoiets bij Bess ook gezien, op de hondenschool van Martin Gaus zonder Gaus, waartoe ik me in mijn wanhoop had gewend. Bess was vanaf het begin een beetje merkwaardig. Ze liep als hele kleine pup bijvoorbeeld weg, ging op het strand gewoon met vreemde honden mee, zonder dat ze ooit een keer dacht, hee, waar is de baas? Geen paniek, niks, het kon haar duidelijk helemaal geen biet schelen. Ik liet haar eens een half uur begaan, tot ik er achteraan ging. Ze was al niet meer te zien.
Hoewel we al in het nest zagen dat ze zich afzonderde van haar broertjes en zusjes, ging er stom genoeg geen belletje rinkelen. Op datzelfde strand kreeg ze – na maanden normaal sociaal gedrag -plotseling ruzie met een Jack Russeltje, dat dacht dat zijn balletje afgepakt ging worden. Hetzelfde met een tekkel om een boterham. In alle gevallen kreeg Bess de schuld, terwijl de tegenpartij als eerste begon met knokken. Bess overschreed natuurlijk de grens met haar hoofd in de alfawolken. Het begin van de shit.
Op de hondenschool was ze volkomen koest, zeker de eerste keer, toen de baas haar handelde. En dat is het ook, tegen een vreemde man in een vreemde omgeving doe je niet zoals thuis. Ze gedroeg zich voorbeeldig. Buiten het hek van de school was ze onmiddellijk haar oude zelf, om helemaal gek van te worden.

Ik heb haar agressieve uitvallen op straat weten te temperen door een zelfgemaakt vreemd voorwerp (zie boven) naast haar te laten vallen, zodat ze werd afgeleid en meteen kon worden gecorrigeerd. Anders loop je de kans door haar hysterische rondhappen meegenomen te worden.
De agressie wordt versterkt doordat ze aan de riem zit, maar loslaten kan niet vanwege het verkeer, maar vooral ook omdat de meeste hondeneigenaren slappe stadwatten zijn. In Frankrijk krijgt ze af en toe flink op haar lazer van de buurhonden. Ze wordt omver geschopt, ligt in no time ondersteboven tussen hun poten en is overgeleverd aan hun genade. En helpt dat? Welneen.

Op tv zag ik Martin Gaus bij Pauw&Witteman zeggen dat Cesar Millan er volkomen verkeerde methoden op nahoudt. Nu vind ik ook dat die kleine Amerikaan linke dingen doet met hele grote honden met hele grote tanden, maar als ik al het verwerpelijke gedrag van mijn honden zou hebben genegeerd en alleen hun brave dingen zou belonen (=methode Gaus), dan hapte Kwint nu nog in de stofzuiger en was Bess helemaal niet te handhaven geweest.
Gaus wilde in de uitzending van alles vertellen, maar kraamde jammer genoeg slechts wartaal uit. Hij is van het conditioneren, wat op zich goed werkt, en Millan probeert de roedel na te bootsen, met de baas als alfa, waar natuurlijk ook iets inzit. In een roedel wordt er wel eens hardhandig gecorrigeerd, zonder dat dat verder met schuldgevoel gepaard gaat. Dat morele, daar hebben die slappe, stadse hondeneigenaren nu altijd last van. Geef mij maar Millan. Tenzij je een watje als hond hebt, dan voldoet Gaus.