Julia met de crew van de French Chef achter zich, © Paul Child, The Schlesinger Library, Radcliffe Institute, Harvard University

In de NY-Times schreef Michael Pollan in juli dit jaar een stuk over Julia Child.
‘I was only 8 when ‚Äö?Ñ??The French Chef‚Äö?Ñ?? first appeared on American television in 1963, but it didn‚Äö?Ñ?¥t take long for me to realize that this Julia Child had improved the quality of life around our house.’
Julia Child bracht de Franse keuken naar de USA, voor degenen die haar niet kennen en de film Julie & Julia gaat over deze vrouw en een ander, Julie Powell die er met veel succes een weblog over schreef. Child had als een van de eersten een kookshow op TV.

Maar Michael Pollan, Michael Pollan, die ken ik toch en warempel in de boekenkast staat The Botany of Desire en ik denk, zo, ik ben niet van de straat. Maar dit natuurlijk terzijde.

Bij dat artikel trof ik ook deze geweldige foto, waarvan ik niet weet of ik die wel ongevraagd kan gebruiken. In ieder geval kwam van het een het ander en dankzij onze Michael belandde ik uiteindelijk in Youtube, waar ik kon constateren dat onze Julia Child helemaal niet zo krankzinnig praat als Meryl Streep suggereert, maar meer een Pasadeneens of Californisch accent heeft, althans, daar komt ze vandaan, zegt ze hier, volkomen normaal pratend in 1999.

Daarom is het mij een raadsel waarom Meryl Streep deze aardige vrouw zo imiteert als een man uit Monty Python die een vrouw speelt. Na veertig minuten kreeg ik daar zo verschrikkelijk genoeg van, zo’n hysterisch falsetto, en dankzij het voorspelbare verhaal en het totale gebrek aan cinematografische verbeelding verveelde ik me helemaal kapot.
Jammer, want er waren genoeg elementen voorhanden om er een prachtig verhaal van te maken. Alweer een gemiste kans. Ik zou zeggen, kijk naar het interview op Youtube en pak meteen een aflevering van haar kookshow mee, dat is een stuk interessanter.
Niet dat ik niet jaloers ben op Julie Powell met haar megaweblogsucces. Dat wordt verdomme allemaal maar ontdekt.