Eerst hysterisch met zijn neus aan de grond gekleefd rondhollen en dan ervandoor

Ik ben deze week weer alleen thuis, hoewel ik omringd word door levende wezens, die een groot deel van mijn tijd in beslag nemen, maar dat hoort erbij.

We (S. en ik) kwamen donderdag in de Inter gemeenteraadslid Jeanette B. en haar man tegen, die na de nieuwjaarswensen vroeg of we de volgende dag naar de nieuwjaarsreceptie in de salle polyvalente zouden gaan. Ik wist natuurlijk van niks en dat kwam omdat ik het magazine van de commune, ons aangereikt door die malle opzichter Franck, nog niet had doorgespit, waarin die was aangekondigd. Vooruit, we besloten te gaan, om pr-redenen en omdat dat ook altijd wel gezellig is, vooral door de hapjes en drank, waar hier ze niet al te zuinig mee zijn.

De burgemeester hield een praatje voor een afgeladen zaal, de allerjongste inwoners waren er zelfs, een tweeling van nog geen 3 maanden en verder, op een paar buitenlanders na (die ik ook kende), veel bekende gezichten van alle leeftijden en gezindten. Na de burgemeester was er nog een spreker, die weliswaar verstaanbaar sprak, maar toch niet – misschien door zijn snelle manier van praten en het onderwerp (Parc d’Activit?¬©, waarvan ik even – half-luisterend en dus abusievelijk – dacht dat het een soort sportbos met trimbaan betrof) – in staat was de aandacht van het volk vast houden, ook omdat de tweeling er zich met hun kleine krijtstemmetjes mee ging bemoeien.

Recept voor de nieuwjaarskoekjes, die nooit slof worden

En hoera, we mochten aan de drank, dit keer een punch, die me al na twee slokken op mijn kop zette. Die was zeker gemixt door Franck, die me de rest van de tijd achtervolgde met een karaf om me bij te schenken. Ik werd twee keer aangesproken door twee verschillende oude dames (“Dan zal ik u later deze week schrijven, want dat was toch de afspraak en dan zien we elkaar volgende week“. Wat? H?¬Æ?), die wel Frans spraken, maar waarvan de inhoud van hun praat mij geheel ontging, terwijl ik ze wel gewoon verstond. De omstanders bevestigden naderhand dat deze dames hadden lopen raaskallen, toen ik me afvroeg of het aan mij had gelegen, de drank of misschien de akoestiek.
We reden licht aangeschoten en tevreden weer terug (“Er wordt toch niet gecontroleerd“), wat me eraan doet denken dat we nog steeds geen alcoholtest (2×2) in onze resp. auto’s hebben, geen enkele pharmacie of supermarkt heeft die dingen, ik heb het overal gevraagd en nu komt de volgende golf eraan, aangezien ze een uiterst houdbaarheidsdatum van 1 of misschien 2 jaar hebben, waarna de logistieke problemen van de leverancier weer gewoon opnieuw beginnen of eigenlijk nooit zijn opgehouden. Ik heb het opgegeven. Er wordt toch niet gecontroleerd.

Productie haardhout voor volgend jaar

Dit verhaal stond al een week klaar en had ik leuk willen afronden met een nieuwe verdwijntruc van de blauwe hond, als ik daar tijd voor had gehad. Plots sloeg de vorst toe, startte de eend niet omdat die een maand had stilgestaan en moest er geld worden verdiend. De cavia’s zijn binnengehaald, het kippenhok ziet eruit als een kunstwerk van Christo en wij (twee honden en ik) zitten hier tegen de kachel aan. Morgen schijnt het te gaan ijzelen, blijf zitten waar je zit en verroer je niet, is het devies.