Het is te koud en het heeft weer nauwelijks geregend. Simone laat me het aardappelbed zien: “Pas grand-chose.” Dat is de standaardklacht hier, niet veel soeps. De aardbeien doen niks en de sjalotjes zijn een lachertje.

De aardappels en aardbeien zitten er bij ons ook in.
Maar ze hebben gelijk, het is fris en de zon schijnt vrolijk. Geen regenwolkje te bekennen. Dat is misschien voor de toeristen leuk, voor ons mopperende volkstuinders een reden te meer om te mopperen.
De worteltjes – twee weken geleden gezaaid – komen voorzichtig te voorschijn. Bietjes nog niet gezien, maar die kunnen door de slakken zijn opgevroten.

De wilde flora is hier ouderwets prachtig. In het Paasweekend bloeiden de wilde primula’s, de maartse viooltjes en het speenkruid, nu zijn het de wilde hyacinthen en de orchideeen.

En een witte bloem, die ik maar niet in de Heukels kan vinden. Het is duidelijk familie van de silene en de koekoeksbloem, een soort groot gipskruid. Staat overal heel decoratief te zijn.

Wie weet het?