Het lijkt hier potdoome de Betuwe wel. Alleen zijn er geen kolonnes flink doorstappende bejaarden. Dat is een voordeel.
Alle planten zijn in de grond gezet. Het is mooi weer, maar tamelijk koud voor de tijd van het jaar, zoals de moeder van de boer mij verzekerde. Ze zag me bezig met het planten van de OIkers (wat is dat in het Frans? La capucine, moest ik even opzoeken) en wilde precies weten wat ik allemaal in de grond stopte. Het gesprek vond plaats terwijl zij op het pad aan de andere kant van de tuinmuur stond. De verwezenlijking van een droom, echt: met de Franse buurvrouw over de tuin praten, met die muur tussen ons in.
Ik zag net vijf minuten geleden dat hun moestuin helemaal braak ligt. Ook de kas van boomstammetjes en plastic staat er niet meer. Moet ik morgen eens vragen wat er aan de hand is.
Terwijl ik met de hak brandnetels te lijf ga (what’s new) hoor ik een kikker. En warempel daar is er een.

Bovenop de vuilniszak van de Hellebori, die hun kopjes weer opsteken, nu ze in de lekkere warme Franse grond staan.