Onze hoop in koude dagen, vanochtend vroeg in het donker gekiekt

Vannacht kon ik niet slapen van de kou, ondanks een hoeveelheid dekens, waar de Prinses op de Erwt een puntje aan zou kunnen zuigen. (Dat heb ik als kind nooit goed begrepen, hoe die stapels bovenop nou hielpen tegen dat hinderlijke erwtje.) Het handige van die slapeloosheid was wel, dat ik de kachel mooi aan de praat kon houden, met als gevolg dat het nu toch al +13 is.

De ouders van de buurjongen die we gisteren aan de voet van de berg tegenkwamen, terwijl ze een sneeuwwandelingetje maakten, vertelden dat vrijdag de N145 afgesloten was geweest in verband met het noodweer in combinatie met vrachtwagens. Nu maar hopen dat dat maandag niet gebeurt, want een andere weg is er niet, ja zijn er wel, maar die zijn absoluut niet begaanbaar. Ik hoopte dat altijd wel, toen ik nog loonslaaf was: neen, we zijn ingesneeuwd, het gaat een weekje langer duren.

Het eerst dat Saar bij aankomst deed, was de boom opzetten en -tuigen

Buiten sneeuwt het dat het een lieve lust is. We gaan zo de sneeuwkettingen proberen. Hee, ik weet plotseling wat ik voor mijn verjaardag wil: een langlaufsetje, om boodschappen te doen.