R.I.P.

Pluis ligt in heur grafje en nu begint Marjolein toch wel akelig af te takelen. We waren al bang dat we haar zo, hup achter haar vriendin de kuil in konden schuiven. Ze reageert heel traag, eet minieme hapjes en begint een beetje staar te ontwikkelen. Yeva heeft zelfs grijze haren gezien. Even afwachten maar.

Overal staat iets

De nieuwe vloer ligt nu vol met gereedschap, pvc-buis, onderdelen enz. enz. Yeva en ik hebben mopperend en steunend de kast in elkaar gezet. Er gaat een klacht uit naar de Ikea, want het hout was zo kromgetrokken, dat het een wonder mag heten, dat er geen zeilboot uit gekomen is. Zelfs die ronde ikea-dingetjes, die in het ikea-gat de ikea-boel bij mekaar houden, braken af doordat alle panelen volkomen scheluw bleken.

Kastje nog niet weg

Het leek heel wat, maar de houtworm en de schimmel krioelden hier vrolijk rond. Bovenop het kastje lagen allerlei niet nader te identificeren objecten, waarvan we helemaal niet willen weten wat het zijn of waren.

Zelfde plek met nieuwe kraan

Nu is alle smeerlapperij weg en staat er een nieuw aanrecht met een blinkende kraan van de firma monsieur Bricolage. Die kraan is even nep-oud als de vloer.

Gisteren waren we nog even bij de buren B. en via het boek van Wesseling, kregen we weer een hoop informatie uit de eerste hand over de oorlog van 1870. Een neef of een broer of grootvader zelf, die geboren was in 1850, was een tijd werkzaam in Parijs. Toen hij besloot daar weg te gaan, bleek de poort gesloten. Hij stierf net als talloze anderen tijdens het beleg een verschrikkelijke hongerdood. Ze vraten toen echt alles waar nog iets van vlees aan zat, de hele dierentuin, olifantenslurf en tenslotte gekookte laarzen, riemen en zadels, ook een soort dierlijk eiwit tenslotte.

We namen vervolgens alle vorige en hedendaagse oorlogen door en konden alleen maar concluderen dat een oorlog niks as ellende brengt.

De was van de buren tussen de appelbomen

Ze hadden verder nog een notariele akte uit 1929, waarin stond dat zij, en zij alleen recht van overpad hadden over de weg tussen ons nieuwe stuk land en het land van de “Schotten”. Dat kwam Simone B. ons nog vanochtend nog even laten zien, toen ze een paar eitjes kwam aanreiken. Dat er maar geen misverstand over zou bestaan! Neen, zeg, ik maakte me al ernstig zorgen over dat verkeer over ons toekomstige pad. Gelukkig maar dat alles is vastgelegd.