‘Geachte mevrouw de Korte’, schrijft ene Gaston Starreveld, ‘hebt u er ooit van gedroomd in ?¬©?¬©n klap rijk te zijn? Dan is dit uw kans!’
Dat is Gaston van de Postcodeloterij. (Ik doe alleen maar mee, omdat ik het niet zou kunnen verdragen als mijn buren, die ik verfoei, er met de poet vandoor zouden gaan.)
‘U krijgt van mij een persoonlijke sleutelcode, gaat hij verder. Misschien past hij op de super-de-luxe BMW, die wij hier voor u klaar hebben staan.’
Zo! Das mooi!
‘En als u hem wint (Als? Ik dacht dat hij voor me klaarstond!), betalen we ook nog een jaar lang uw verzekering, wegenbelasting en brandstof.’
Nog beter!
Ok, die persoonlijke sleutelcode typ ik in en…:
Stop! Hou ze tegen! Er rijdt een super-de-luxe BMW de Recht Boomssloot in! (Jean Pierre zou zeggen: Plouf!)
Goed dat je me herinnert, ik moet ook nog bellen.
En dan blijkt je hele wijk dezelfde code te hebben…wat dan?
Nah..een stukkie gracht, met een buurtcentrum, niet een hele wijk. Vooral onze pakhuizen.
Ik bedoelde eigenlijk die zg ‘sleutelcode’. Check maar met je gehate buren. Wedden dat ze dezelfde ‘unieke’ code hebben?
Haha, natuurlijk, moeten ze allemaal dreggen. Je wordt bedot waar je bij staat.
Zouden jullie je dan opeens rijk voelen, dames? En ze zeggen niets over een parkeerplaats.
Dat komt nog vaker voor dan je denkt, hoor, dat auto’s de gracht in rijden. In tegenstelling tot wat wel beweerd wordt, is het het beste om zo snel mogelijk het raampje open te doen en proberen naar buiten te gaan en niet te wachten tot je onder water bent en dan pas het raampje op een kier te zetten om zo de auto vol te laten lopen, zodat de deur open kan. Dat las ik laatst in de Kampioen. Er zijn ook cursussen voor, maar die worden dan weer in Lelystad gegeven.
In een zwembad schijnt.