Feest in het dorp met doedelzakband
Een beetje tam feest in vergelijking met vorig jaar. Weinig volk, minder kramen en zelfs Slakkenman (“ESCARGOTS!”) ontbrak! Nou, dan wordt het ook niks.
We gingen op de fiets en sukkelden langs de kraampjes. Ik kon de verleiding van twee handbeschilderde slabakjes niet weerstaan (2 euro), noch die van een witte blouse, een chineesachtig getailleerd model, geschikt voor het paardrijden. Ook stond er een Renault 4 te koop, met trekhaak en aanhangertje, 500 euro, dus ik begon met de man te praten.
Twee saladi?¬¨?Üres
Ik heb namelijk recent een nieuwe passie ontdekt: ouwe karren. Zo’n leuk trekkertje als de buren hebben uit 1950 oid, dat lijkt me nu wel iets. Of nog een eend, of een amietje, of zo’n La Poste-Renaultje uit 1984. Met trekhaak.
“Ik heb niks te verbergen!”, zei de verkoper, die verdacht veel leek op Jacobse uit Den Haag, en toen ik mijn ene wenkbrauw optrok, voegde hij eraan toe:”Wat die auto betreft dan, h?¬¨?Ü? Hahaha!”
Ik word altijd een beetje wantrouwig als mensen zoiets zeggen, waarom vestigen ze nou net daarop de aandacht? Juist.
Ik dacht, laat ik onze buurman een om advies vragen, Jean Pierre, want die heeft voordat hij zijn moeder opvolgde als boer, bij de Renault gewerkt.
Tja, tja, zei hij, ik ken die man en die auto, die gele, niet? Weet je wat het is met die Renaultjes, die hebben ?©?©n grote fout, het chassis breekt en daarmee de as en dan gaan je wielen allebei een andere kant op.
(Dat had Thijs toch ook, toen, met zijn eerste auto, is het niet? )
Dat doen we dus maar niet.
Kan ik nog een handje helpen, vroeg ik aan Jean Pierre. Stap maar in! En voor het eerst van mijn leven heb ik in een trekker gereden, met air-conditioning en radio. We kletsten gezellig tot we bij de wei waren, zijn moeder reed met een andere trekker achter ons aan en daarmee laadde hij de hooibalen weer op de aanhanger. Paulette en ik (en haar hond) stonden ondertussen naar het dal te kijken en naar de bende die de sangliers hadden aangericht. Zondag begint de jacht, had ik al van mevrouw A. van de schuur gehoord.
Volgende lading
Dat handje helpen stelde niks voor, ik reed mee en kletste wat. Ik vroeg aan Paulette naar de slisser van de markt – zij kent immers iedereen daar – waar ik vier weken geleden zo ontdaan van was. Die had een gruwelijk motorongeluk gehad, zei ze, veel te hard gereden en nog meters meegesleurd. Tjesus, dat wil ik eigenlijk niet weten.
Metselen en toekijken
Toen ik weer terug was, lummelde ik verder wat rond, even kijken naar de opbouw van de grange van de andere buren, een rondleiding door het nieuwe huisje van de jongste zus, een beetje met de familie B. kwekken, hier en daar een fotootje maken enz. enz.
Jean Pierre vertelde me nog dat die kleine antieke trekkertjes veel duurder zijn dan een gewone, tweedehandse, niet zo ouwe, omdat ze zo gewild zijn. Ook goed, dan neem ik een modernere.
