Dat knipperlichtje had ik al meteen met een beetje schroevendraaien en wrikken voor elkaar: maakte natuurlijk geen massa, de woorden van mijn moeder en van garage Ruimzicht. Wat dat precies is mag Joost weten, maar als je een draadje tegen het blik of ijzer aanhoudt, doet het licht het plotseling wel. Dat is geen verklaring, maar een oplossing.
De veiligheidsriemen had ik op 15 oktober al voor elkaar (si obligatoire, zegt het rapport voorzichtig, maar helaas wel degelijk obligatoire, maar geen probleem verder en bovendien veiliger.)

Over de geboortedatum besloot ik deze week maar te liegen. Bij de Franse auto’s zijn waarschuwingslichten verplicht sinds 1986, en laat die eend nu precies uit ’86 zijn, nog preciezer 26 september 1986, gemakkelijk te berekenen dankzij de site van de veel te vroeg omgekomen Jeroen Cats. Die APK-stations in Frankrijk hebben geen idee en zelfs de Citroengarage weet van niks, een beetje dom, maar dat komt mij wel weer goed uit, we vervalsen de boel een beetje en voilà, goedgekeurd.

Ik ging vanochtend op de fiets door de kou voor iets anders (een bobine) naar Ruimzicht en legde hem nog even mijn probleem voor.
“Je hebt zo’n stekkertje nodig, wacht maar even. ”
En hij rukte de ene na de andere auto (=Eend/Ami) open om mij te laten zien hoe dat eruit zag.
“Onder het dashbord hangt de aansluiting, je zet hem erop, steekt de andere kant door het dashbord en klaar is Kees, ha! hier heb ik er een.”
En ik kreeg tevreden onderstaand stekkertje overhandigd. Hoef ik ook niet meer te liegen, gelukkig. 27 december hernieuwde kansen. Alle papieren zijn eindelijk in huis.

Ik hoop dat ik nog wel op tijd ben voor een nummerbord met het departementnummer, dat gaan ze namelijk afschaffen. Bah, wat ongezellig. En hoe moeten we ons onderweg vermaken, als we departementenraden niet meer kunnen spelen?