In plaats van een excursie naar een houtfornuizenshowroom, besloten we naar IJmuiden te gaan met alleen die brave Kwint. Bess is ongeschikt voor de auto, het strand en andere honden, zoals iedereen nu wel zo langzamerhand weet. (Wat heb je eigenlijk aan die hond? Niks, geloof ik)
Kwintie huppelt vrolijk om ons heen, zoals het hoort, snuffelt aan de andere honden, holt een stukje achter de apporterende labradors de zee in en houdt de alfa constant goed in de gaten: die verliest hij nooit uit het oog, echt niet. Erg gemakkelijk en feitelijk normaal, terwijl Bess niet helemaal fris bij haar hoofd is. Maar dit even terzijde.

Op zo’n prachtig breed strand lijken de mensen te verdwijnen en zo leeg was het nu ook weer niet vandaag. Het is jammer dat we in Frankrijk geen strand in de buurt hebben, en hoeveel ik ook van die wijde vlakte hou, ik word na een poosje krankjorum van de wind. Jamais contente, zeg ik met Paulette. Dat hebben we weer nauwelijks daar, in Frankrijk, wind. Niet omdat dat die daar niet zou waaien, maar omdat we met ons dorp aan de voet van de berg in de luwte zitten.
Ik was humeurig en dat komt behalve het standaardgezeik aan mijn kop, zie de post hiervoor, ook door de stad. Ik verdraag het niet meer, die massa’s op weg naar de winkels, die gevulde tassen, straten, de aggressie, het onbeschofte, het ontbreken van enig inzicht, de domheid.

Neen, dan Kwintie, die was weer helemaal gelukkig. Het wordt tijd dat hij eens met neef Olmo gaat wandelen.