Gisteren en eergisteren regende het, vandaag regende het en morgen zal het ook wel regenen. Alles is door- en doornat. Ik stap een paar meter het gras op en ook mijn sokken zijn doorweekt. Dat ligt meer aan mijn schoenen, die niet waterdicht zijn. Zo erg als in het zuiden is het hier absoluut niet, logisch, we zitten op een bergje, het water stroomt naar beneden en er is hier geen rivier te bekennen die buiten z’n oever kan treden. Gelukkig maar, hoewel ik me afvraag hoe zo’n bliksemsnelle stijging van het water zo onverwacht kon zijn. Binnen 10 minuten was het niveau 2.50 meter hoger, daar in Draguignan. Ziet niemand dat dan aankomen?
Ik herinner me de keer dat we in R. zijn huis in de Dr?¥me logeerden, waar een pluimveehouder een paar honderd meter lager bij een kabbelend beekje een grote schuur met kalkoenen had neergezet. Die waren het jaar daarvoor door datzelfde beekje verzwolgen, toen het een paar dagen flink had geregend. De man had rustig op precies dezelfde plaats eenzelfde schuur neergezet. De beek (was het de Roanne?) kabbelde, toen wij er waren, onschuldig voort.
Ik kon me toen niet voorstellen wat voor een razende massa modder daar was langsgetrokken, evenmin als ik de beweegredenen van de kalkoenenfokker begreep. Zo’n overstroming komt maar eens in de 200 jaar voor, dus we kunnen weer 200 jaar gerust zijn? Niets begrepen van kansberekening. Of zou hij gedacht hebben: de verzekering betaalt toch? Ik ben benieuwd of alles er nog staat na deze week. Ondertussen is het aantal doden in de Var opgelopen tot 25, aantal vermisten: 14. Voornamelijk oudere mensen die in hun auto zijn verdronken.
Toen ik vanochtend terugkwam van een onverwacht drukke markt – het was eventjes droog – en de honden naar buiten deed, had Bess ogenblikkelijk bovenstaande muis te pakken. Heel zielig en maar goed ook, want die beesten ondermijnen de buitenmuur door alle cement weg te vreten ten behoeve van hun holletjes. Dat gaan ze maar ergens anders doen. Brave Bess.
Ik vroeg op de markt aan de familie Feyt (gevogelte en varkensvlees) hoe hun vakantie was geweest. Och, ze haalden hun schouders op. Het doorbrak de routine van de tredmolen een beetje, maar verder, och, ze waren niet weggeweest.
Niemand geeft hier ooit een sociaal wenselijk antwoord, maar zegt de waarheid en ik vraag me af of dat nu typisch is voor deze streek. Vraag je aan iemand: hoe gaat het, krijg je onmiddellijk alle ellende te horen van de laatste tijd, ik heb pijn aan mijn been, mijn rug, mijn huis, lopen lukt niet, ik vind het leven niks, ik heb geen zin vandaag, etc., nooit eens hoor ik: prima, het kon niet beter! Merkwaardig, niet? En de grap is dat dat allemaal niet wordt gezegd om medelijden op te wekken, maar dat ik gewoon antwoord krijg op mijn vraag.
En iedereen gebruikt het understatement. Ligt de kat vadsig op de mooiste en zachtste stoel van het huis, of nog erger, op het hoofdkussen op bed, wordt er gezegd: il n’est pas malheureux. Enzovoorts. Die dingen hebben ze ons vroeger op school toch echt niet verteld.