Boekenkast vlak voordat de loerder verscheen

Ik heb nu twee keer de bibliotheek geprobeerd en ik ben er nog niet uit of de voordelen tegen de nadelen opwegen. De eerste keer zat ik op een zitje op de bovenste verdieping, op een zwarte draaistoel met aangebouwd plateau voor boeken of laptop. Ik keek uit op boekenkasten afdeling Filosofie. Het was niet erg druk, af en toe kwam er iemand langs, bekeek de titels en liep door.
Ik tikte een tekst, zocht vooral naar plaatjes en bladerde in het boek van Julia Cameron, die een geweldige schrijfgoeroe schijnt te zijn, maar die op mij in de eerste plaats een erg Amerikaanse “spirituele” indruk maakt. Daar ben ik helaas een beetje allergisch voor, maar kom op, niet zeuren, als ik de woorden God en mediteren oversla, zitten er handige tips bij.

Na een tijdje ging de man die steeds een boek pakte en er achteraan in de kast een stapel van maakte, ten eerste niet weg en ten tweede mijn richting uit staan loeren.
– Hoepel op, griezel, zei ik onhoorbaar, want voor je het weet beschouwen ze dat als een uitnodiging en heb je de rest van je leven een stalker achter je aan.
Hij hoorde niet wat ik zei, logisch en bleef zijn stapel groter maken. Omdat die ruimte natuurlijk eindig is, veranderde hij van methode en begon in het bovenste boek te bladeren. En loerde weer. Flikker toch op, man. Neen, hoor, niks ervan.
Ik besloot na een half uur te verkassen naar een grote tafel, waarvan het voordeel is, dat je tafelgenoten op je spullen passen als je even naar de WC of zoiets moet. Einde stapelaar. De volgende dag ging ik onmiddellijk aan een tafel zitten.

Als ik thuis werk, heb ik de neiging tot uitstelgedrag. Thee zetten, aan mijn kin peuteren, plotsklaps een boek zoeken op een plek waar ik niet bij kan, zodat ik vijf verdiepingen lager een trap moet halen, een podcastje beluisteren, mijn haar verven, stof afnemen en verzin maar een smoes. Zo’n podcastje kan nog wel, maar van die andere activiteiten zullen de bibiotheekbezoekers raar staan te kijken.

Werkplaatszitje

Vanaf vanmiddag zit ik in mijn werkplaats. Dat komt, ik kreeg de kachel maar niet aan de praat. De elektrieke stond op de kamer van de meisjes vanwege aanhoudende kou, zodat ik gedwongen was ??f thuis, of zoals net vermeld, in de bibliotheek te werken. Een laatste poging om dat ding aan de praat te krijgen, lukte eindelijk, na drie pogingen. Vraag me niet waarom. Ja, toch, omdat ik net de loodgieter had gebeld, die vroeg of ik over een uurtje wilde terugbellen.

Morgen over Mensje van Keulen, die ik tot mijn schande ben kwijtgeraakt na Bleekers Zomer, maar nu weer helemaal terugheb, dankzij Boekhandel Pantheon en de De Pintobibliotheek.