De deur van de voorraadschuur van buurvrouw

Ik kon de braadkippen (=dode hanen) niet eeuwig bij buurvrouw P laten logeren en daarom moest ik eindelijk een diepvriezer. Met het zicht op een bergje geld eind december dacht ik me dat te kunnen permitteren, ook al omdat het een goede investering is. Het vriesvakje van de ijskast puilt uit: paddenstoelen, soep, bramen en konijnenworstjes van buurvrouw S.
Ik ging dus, zoals gezegd zaterdag heel vroeg naar La Sout om dat ding bij de ALDI te scoren. V??or dit avontuur met een zaklamp de honden uitlaten was ook wel weer eens een leuke afwisseling, tijdens dewelke wandeling ik JP en zijn moeder (=buurvrouw P) in een bosweiland bezig zag de waterbekkens te vullen, voordat de kudde verweid zou worden. Ik vroeg me altijd al af wat ze in het duister uitspookten. (Ik kan het woord verweiden overigens niet in woordenlijst.org vinden. Ook gek.)

Zo’n voorraadkamer wil ik ook

Ik was in La Sout niet eens de eerste, want er stond al een rijtje klanten, die (dat) onmiddellijk met liefde en verlangen over h??n deux-chevaux van lang geleden begonnen te praten en te mijmeren, terwijl ze me stralend aankeken omdat ik w?®l zo gelukkig was. Gemopper op de garages en hun fantasieprijzen, kortom, de bekende reactie als ik in mijn lieve auto ergens verschijn.

Ik scoorde de congelateur, waarvan er inderdaad maar eentje was en de brave filiaalhouder en ik sleepten het ding op zo’n palletsteekkarretje naar buiten, tot we (ik) zagen dat de doos niet door de achterklep van de eend kon. Kan.Niet.Door.Inwerpgleuf.
Krijg nou niks! Ik krabde eens op mijn kop en toen de man zei, u moet misschien een grotere auto, protesteerde ik gekwetst: maar mensen verhuisden vroeger met een eend, neen, dat nooit, geen andere auto! Ik had trouwens geen telefoon (die doet het niet) bij me om JP bijvoorbeeld te bellen, maar wat erger was, mijn gereedschapskist stond nog thuis in de keuken, wegens het in elkaar steken van een satellietschotel. Dat zal je leren, als je niet meteen je spullen opruimt.

Rapen en knollen genoeg, alles van buurvrouw

Ik ging wel even een beetje prutsen, zei ik en dan zou ik hem roepen als ik zijn hulp weer nodig had. Ik had natuurlijk al onmiddellijk de oplossing, gewoon even het dak eraf halen, dan kun je er bij wijze van spreken Friese staartklokken in vervoeren. Ik sloeg me nogmaals een paar keer voor mijn kop omdat steeksleuteltje nummer 8 lekker thuis in zijn kistje lag te dromen, en de filiaalhouder had niks, geen gereedschap, niet eens een schroevendraaier, helemaal niks. Zo zag hij er ook wel uit, een hele brave, beleefde zoete kantoorklerk met zachte handjes, slechts geschikt om de telefoon aan te nemen.

Kleine bijtuin van buurvrouw

Kantoorklerk zette de doos weer even binnen terwijl ik wegreed op zoek naar hulp. 200 meter verderop bleek een garage open en daar heb ik dat sleuteltje geleend van een paar mannen die dat heel normaal leken te vinden. Met een flapperend dak reed ik triomfantelijk naar de ALDI terug en kon zonder morren de doos inladen. Zelfs onze klerk vertoonde een glimlach.

Moraal van dit verhaal: altijd sleuteltje nummer 8 in je eend paraat hebben. En je fototoestel, want dat had ik ook niet bij me, zeker nog niet helemaal wakker toen ik vertrok. Doet het maar met archiefbeeld.

De diepvries staat in de cave lekker te zoemen en iedereen is weer tevreden. Behalve de hanen dan.