Ja, lieve lezers, de ramp heeft dit jaar al weer vroeg plaatsgegrepen, mijn liefste haan Mr Big en de kip Moedertje, die twee jaar geleden als enige broedde zijn het slachtoffer geworden (ten prooi gevallen aan etc) de vuige honger van een vos. Die vos kan er niks aan doen, die heeft een huis vol hongerige koters en een paar muizen voldoen niet.

Omdat Bleu de boel in de smiezen had, kon ik de lichamen van beide dieren bergen, neen, ik klets, de vos liet Mr Big los toen Bleu hem woedend toeblafte vanachter het tuinhek. Moedertje had een vastloper gekregen van schrik, want ik kon geen fatale schade ontdekken en de arme haan was nog niet dood, maar zwaargewond. Vriendin P wilde het nog even proberen, maar zijn nek lag open en hij hing slap in mijn armen, de arme ziel. Dat ging niet meer goed komen. Ze heeft hem op mijn verzoek uit zijn lijden verlost.

Hup! Pak ze!

Nu lopen we elke ochtend een enorme ronde dwars door de weilanden waar het gevaar dreigt en klimmen over hekken en door hagen. Bleu vindt dat het wel het allerfijnste. Bess blijft altijd achter om muizen uit te graven. Dat is irritant, want dan loopt ze niet door en is ze plotseling OI-doof. Moet ik helemaal terug om haar op te halen.

Dat probeer ik Bleu nu te leren. Hij snapt het wel, maar Bess niet.

Naschrift: ze gaan zo dadelijk een battue op de vossen houden. Wel zielig natuurlijk, maar ze zijn overal en met veel. Dan krijg je na een tijdje zoiets.