Vanuit het oude station, vlakbij de bank, de kerk en zaal Apollo

Ik reed donderdag via de bibliotheek (waar ik nog in een discussie belandde of de Intermarch?© in Dun nu echt zoveel duurder zou zijn dan alle andere grandes surfaces, ik en de rest van mijn omgeving vinden van wel, de dames van de bieb niet) naar vriendin Lucienne (85), die ik toch weer tamelijk opgetogen aantrof in gezelschap van nog steeds haar dochter en de jonge kater, die zich had ontwikkeld tot een mooie beige kat met een zwarte snuit en een paar ballen, die keurig afstaken tegen het wit van zijn billetjes.

We praatten wat tot ik door moest naar Dun om geld te trekken en kwam toevallig mevrouw notaris bij de flappentap tegen, waarmee ik even de stand van zaken doornam: de kinderen, de school, het leven en de cultuur.
– Kom anders zondag gezellig naar het concert hier in de kerk, zei ze, terwijl ze een folder uitvouwde met het programma: koorzang en na afloop Gl?¬?hwein (vin chaud) en hapjes, in zaal Apollo.
Apollo, dat is de bioscoop waar ik nog nooit een mens (of een film) heb gezien, maar die de uitstraling heeft van een enorme vergane glorie, dus mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Dat koor was natuurlijk dat koor van het stukje hiervoor, hoe toevallig is dat nu weer? Goed, goed, zoveel koren heb je hier nu ook weer niet in de buurt. Nieuwe kansen.

Morgenavond zal ik verslag doen met foto’s. Ik ben weer helemaal op de integratietoer.

Oh ja, de herdershond Bleu moet nog. Momentje.