Bonjour, Marguérite
Ze zijn hier op het platteland waar ik woon en werk over het algemeen heel erg van het opruimen en de boel aan kant.
Prototypische karikatuur is buurman Peut-être met zijn kleinburgerlijke normenstelsel: vrouw doet alles binnenshuis, strijkt, kookt, wast, dweilt en houdt haar mond, man doet de tuin, rijdt auto, commandeert, kookt nooit, gaat naar begrafenissen en eventueel vreemd en bepaalt of ze blijven of naar huis gaan.
Emancipatie: nog nooit van gehoord. Klinkt trouwens als wijlen mijn v/h schoonouders.
Wat met deze strenge rolverdeling en ouderwetse opvattingen gepaard gaat, is dat de huizen en tuinen er altijd extreem opgeruimd en aan kant uitzien. Het is verstikkend dwangmatig, vooral de tuinen: woestijnen van extreem kortgewiekt gras met hier en daar een boompje of pol pampagras.
Zo heurt het eigenlijk
Ik ben er ongeschikt voor, mijn hersens werken niet zo. Ik vind het huishouden gewoon zonde van mijn tijd.
Deze mensen (vrouwen binnen, mannen buiten) doen niets anders dan dat, poetsen, poetsen, poetsen. Ze strijken alles, ook onderbroeken en poetslappen, nou ja, zij niet, ik moet dat doen.
Een boek lezen of anderszins een beetje voor je uit staren doen ze niet. Je ziet er trouwens in die huizen geen boeken. Ze lezen niet. Kijken weer wel non-stop spelletjes op tv.
Ik ben éen keer op een zaterdag bij een oudere heer geweest, die bij zoon en schoondochter inwoonde, en de schoondochter liet me drie keer dezelfde smetteloze vloer doen: 1.stofzuigen, 2.dweilen met sop en nog een keer 3.dweilen met chloor. Ik moest de eetkamerstoelen op de tafel zetten, wat ik weer onbegrijpelijk onhygiënisch vond en vind. Stoelpoten op het tafelblad, getver. Bizar genoeg niet bij deze smetvrezenden.
De oude heer heb ik alleen maar bij aankomst een hand gegeven en niet meer gezien. Ik heb hierover mijn beklag bij mijn werk gedaan. Weekend is voor mensen die niemand hebben, die hulp nodig hebben bij opstaan, wassen, aankleden, eten en naar de wc gaan, niet om een volkomen schone vloer 3x te ontsmetten.
Hopla, en weer een portie friet in het diepvet
Ik heb hier nog nooit een man zien koken of dweilen op dagelijkse basis. Ja, op dorpsfeesten zijn het altijd de mannen die de entrecôtes op het vuur en de patates frites in het vet gooien. Nooit een vrouw.
Onder mijn bejaarde klantjes zijn er bijvoorbeeld maar weinig vrouwen die een rijbewijs hebben en dat blijkt ze nu lelijk op te breken. Als ik vraag waarom, verklaren ze dat dat niet nodig was, want de man reed.
Niemand blijkt er rekening mee te hebben gehouden dat mannen wel eens eerder dood kunnen gaan dan vrouwen. De achterblijvende vrouwen blijven tot hun eigen dood in shock omdat het leven hun zo’n smerige streek heeft geleverd.
Ik begrijp goed dat je verdriet heb en rouwt, maar er zijn er wier man 30 jaar geleden al is “vertrokken”, en die nog steeds niet hebben geaccepteerd dat het leven nu eenmaal zo in elkaar steekt.
Ik denk stiekem altijd: waarom heb je toen niet meteen je rijbewijs gehaald? Er is hier geen openbaar vervoer, sinds de kleine spoorlijntjes zijn opgeheven. Boodschappen, apotheek of dokter, de drie basisbehoeften van de plattelandsbejaarde kun je niet anders doen dan met de auto.
Het gevolg is dat al die oude dames afhankelijk zijn van kinderen, die vaak vertrokken zijn naar de grote stad, buren, vrienden of de thuishulp, die een kilometerprijs heeft.
Kurkdroge toestanden wegens klimaatverandering
Dit bovenstaande had ik al een half jaar geleden geschreven en wilde het eigenlijk weggooien.
Iets anders, mijn pensioendatum is in augustus 2020, maar als ik het handig aanpak, kan ik al over 14 maanden ophouden met werken. Tot die dag moet ik nog de terreur van het leven van een loonslaaf ondergaan. En dat valt soms niet mee. Elke keer gedoe met de auto, incapabelen en andere financiële problemen maken het leven hier, hoe zal ik het noemen – tot een uitdaging.
Gelukkig heb ik een kippenhok vol kippen, een kast vol bijen, een diepvries vol eten en een schuur vol hout. En de oudste dochter is er, de jongste komt gelukkig binnenkort ook weer.
En we bakken de heerlijkste taarten met spullen uit de voorraadkast
Niemand hoeft medelijden met me te hebben. Ik mag niet klagen: een warm huis, een dak en werk met een inkomen waar ik min of meer mijn schulden mee kan aflossen. Dat is tegenwoordig niet vanzelfsprekend.
Over veertien maanden geef ik een feest, als alles me gelukt is. Et pourquoi pas?
Ik heb me voorgenomen weer wekelijks of tweewekelijks te gaan publiceren. Eerst nog de gerepareerde 2cv door de APK zien te krijgen. Jullie horen snel weer van me.
