De koeien van de Dierenfluisteraar bij zonsopkomst

Het is helemaal niet vervelend de dag te beginnen met een wandelingetje langs de weilanden over de pistes hier in de buurt. Zolang het niet plenst of pikkedonker is natuurlijk, maar de drukte van de zomer is nu voorbij en de werkdagen beginnen meestal later en duren minder lang.

Toen ik laatst in de afdaling met de zaklamp Bleu in de duisternis probeerde te spotten, dacht de boer P. (zoon van) dat hij nu eindelijk de dief te pakken had die laatst zijn prikklok had gejat.
Welneen, dieven doen dat op klaarlichte dag, bij voorkeur om 12:00 als iedereen aan tafel zit, en niet als je zeker weet dat er mensen op het punt staan koeien te melken.

Dat geldt ook voor die eventuele verkrachters waar de oude dametjes me voor waarschuwen:
– Helemaal alleen in het bos in het donker? Ben je niet bang?
– Maar ik ben niet alleen, ik heb een levensgevaarlijke waakhond bij me en bovendien, boeven slapen om 06:00 en het is nog nacht, geen hand voor ogen, inktzwart!
Dat geloven ze niet.

Ik vermaak me dus nog steeds dol met mijn klantjes en het plezier is wederzijds, want er zijn er nu die speciaal om mij vragen: we willen de Hollandse uit P.L.!
En dan roep ik Hoera! en maak een dansje met ze.
Op een enkele mopperkont of klager na is iedereen hartelijk, gezellig en gastvrij, wat bijna onwaarschijnlijk lijkt, maar dat komt door het platteland, de mensen zijn ouderwets, de deuren gaan nooit op slot en er wordt ge?´mbrasseerd dat het een lieve lust is.

Kasteeltje 15 km van Gu?©ret

Vorige week liep ik naar de auto, die ik buiten het hek van mijn klantje had gezet en zag dit kasteeltje tegen de helling aangeplakt. Nog nooit eerder gezien, terwijl ik er toch al weet ik hoe vaak langs ben gescheurd. Ja, onderlangs, via een grote bocht, onzichtbaar vanaf die weg.

Toen ik de foto aan buurman P liet zien, zei hij:
– Dat kasteel, die bocht daar, die weg ken ik heel goed.
Logisch, hij is daar niet zo ver vandaan geboren in een dorp in dezelfde commune.
Maar dat was het niet.

In augustus ’44 lag hij daar met zijn maquis-maatjes in de greppel langs diezelfde weg. In september zou hij 20 worden, reken maar uit hoe oud hij nu is.
Op 7 juni, de dag na D-Day was Gu?¬©ret voor de eerste keer bevrijd door de maquisards Limousins en een paar dagen later vonden de slachtpartijen door de nazi’s plaats in Tulle en Oradour-sur-Glane.
Gu?©ret was in augustus weer in handen van de moffen en het kasteel van de foto werd door het verzet gebruikt als kazerne.
De kapitein van de maquisards, die een ongelukkige handje had overgehouden aan de vorige oorlog, zat met een handgranaat te klooien die hij tot zijn grote schrik per ongeluk ontgrendelde: Merde et putain!

Hij wierp hem zo snel mogelijk weg en jawel, dat ding ontplofte op 1 meter afstand van de 19-jarige buurman P. die geen tijd had om te schrikken, omdat hij ogenblikkelijk in zijn greppel was verdwenen onder de aarde van de krater, wat hem zijn leven redde.
De andere maquisards wisten niet hoe snel ze moesten graven en de man die buurman tenslotte levend en wel tevoorschijn haalde, was en is nog steeds de broer van een van mijn klantjes en zit nu in het bejaardentehuis in het zuiden van de Creuse. Het historisch besef wordt er zo goed ingeramd.

Met oren, neusgaten en mond vol aarde riep buurman, toen hij zich met terugwerkende kracht alsnog doodschrok:
– Welke klootzak is godverdomme zo gestoord een handgranaat te gooien?

Oeps, dat was de kapitein geweest, gniffelde buurman. Maar die bocht daar, die zou hij van zijn levensdagen niet vergeten.