We gingen toch even een kijkje nemen bij het Nederlands Danstheater in het Muziektheater. Het blijft een merkwaardige ervaring, een ballet zonder levende muziek.
Ik herinner me een ballet heel lang geleden, toen Siebe en ik tijdens de Witte Nachten in Petersburg waren.

Ja, in Rusland, de Muur was 1,5 jaar daarvoor gevallen en in het centrum van deze mooie stad was nog nauwelijks iets te bespeuren van invloed uit het westen. Dat maakte het verblijf dan ook erg aantrekkelijk. We logeerden bij een ouder echtpaar thuis, net buiten de grachtengordel van Petersburg en die waarschuwden ons altijd goed op te letten op straat en op tijd thuis te komen, anders zat je vast in het centrum, nog afgezien van de criminelen die het op je hachje of je spullen voorzien hadden: elke nacht bleven de bruggen open voor de scheepvaart. Zat je aan de verkeerde kant van het water, was je gedwongen daar te blijven tot de bruggen weer dicht waren.

We hadden op een gegeven moment aangegeven dat we wel eens een keer naar dat beroemde Russische ballet wilden. Les Ballets Russes! Serge Diaghilev! Anna Pavlova! Vaslav Nijinsky!
Nu speelden deze Ballets Russes zich helemaal niet in Rusland af, maar in Parijs, maar goed, het klassieke ballet kwam in mijn romantische brein toch echt wel uit Sint Petersburg, een tijdje lang Leningrad geheten, een naam die je nu niet associeert met de Kunst, maar met militairen en de massa’s eronder houden. Die tijden waren gelukkig voorbij.

Onze tolk annex gids (tevens dochter van de gastheer en -vrouw) had kaartjes geregeld en daar gingen we, de verwachtingen torenhoog gespannen.
Dat was een teleurstelling: alles was even sleets, de dansers incluis, de hoofdrolspeler had een buikje en gebaarde regelmatig ongeduldig naar de prima ballerina dat ze een beetje moest opschieten. Ik weet niet meer of ze het Zwanenmeer of een andere klassieker dansten, maar de muziek kwam van een krakende grammofoon met een tik. Het was allemaal even ontluisterend als amusant. Na afloop deden we tegenover de gids en haar ouders de waarheid geweld aan om niet al te arrogant te lijken.
– En, hoe vonden jullie het?
– Leuk, neen, mooi, hoor.

Dit was gisterenavond in Amsterdam anders. Er werd goed gedanst, maar toch kon ik niet aan die Petersburgse ervaring ontkomen: wat zag die lege orkestbak er armoedig uit! En die mooie rode pluche stoeltjes, die mochten wel weer eens opnieuw worden bekleed. En wat was er eigenlijk met dat plafond van Peter Struycken gebeurd? Daar waren ze bij de opening op 23 september 1986 (ik heb het even opgezocht) nog zo trots op, vertelde Siebe die erbij was geweest.
Toch zou ik er minder op hebben gelet als er heuse muziek bij was geweest. Binnenkort maar weer eens een opera proberen.