Grand-Prat gisteren om 19:21

Het is niet dat ik geen onderwerpen heb om over te schrijven, verre van dat. Het zijn alleen te persoonlijke verhalen, niet van mij, maar van de mensen die ze vertellen. Gisteren bijvoorbeeld, was ik tegen borreltijd op de fiets naar Lucienne en haar dochter. Ik ging expres later, niet om de borrel, maar omdat het vrijdagmiddag Luciennes beurt is om naar de melkboerderij te gaan en ik niet voor een dichte deur wilde komen te staan.
Ze zaten binnen, luiken dicht tegen de warmte en klaagden daar ook over. We kwamen zoals eeuwig en altijd te spreken over bekenden die ziek waren of al dood, of in het geval van Mevrouw G. van de melk, een tweede keer gevallen, na de smak van de trap een aantal weken geleden. Niks gebroken dit keer, alleen schaafwonden gelukkig.
Toen het over haar man ging, zag ik haar lieve oogjes al een beetje rood worden, maar toen haar moeder en vader ter sprake kwamen, liet ze de tranen vrij lopen.
– Kom, zei ik, word je daar zo verdrietig van? (De vader is toch al een jaar of veertig geleden overleden).
Ja, ze werd triest van die hele generatie voor haar die nu bijna weg was en de hare, die nu ook in een noodtempo uitgedund werd.
– Jullie zijn jong! Oud worden is niks!
Plotseling vroeg ze aan haar dochter of ze haar grootvader (van de dochter) nog gekend had.
– Hij heeft me fietsen geleerd, riep die, ik weet het nog als de dag van gisteren! Natuurlijk heb ik die nog gekend!
– Dat moet in Grand Prat geweest zijn, veronderstelde ik. Dat klopte. Dat leek mij een risicovolle bezigheid voor een kleuter, in dat gehucht leren fietsen, zei ik, want alle wegen lopen vanaf de centrale hof steil naar beneden, de weg op, de beek in, of tussen de Charolais in de wei.
– Dan was ik in Petit Prat terechtgekomen, lachte de dochter en Lucienne vergat haar verdriet en zag voor zich hoe die kleine ondersteboven met fiets en al in een koeienvla lag, in de Kleine Wei, want Prat betekent Wei.
Enzovoorts. Ik vertel verder niets over wat er nog meer besproken werd. Douleur mondiale. Weltschmerz.

Wat nu weer, Bess?

Ondertussen heb ik de halve nacht geen oog dicht gedaan omdat Bess jammerend en piepend een loir wilde pakken, waar ze niet bij kon. Die muis hangt tegen het plafond en verstopt zich bliksemsnel achter een balk als ik hem wil grijpen. Vanaf de een na bovenste tree van de (open) trap heb je daar een uitstekend zicht op, vond Bess, die motorisch gezien niet al te handig is en die dan ook, toen ik de trap opliep, onverwacht als een echte klifhanger bungelend aan twee pootjes naar beneden dreigde te storten. Ik was net op tijd. Kristusmeziele, beest! Ik trilde nog een kwartiertje na.
Vanmiddag had ze een andere prooi te pakken, waar ze al weken naar aan het graven is. Deze keer gebruikte ze de succesvolle methode kat: net zolang naar het holletje blijven staren tot ze tevoorschijn komen. Ach. Zo zielig.

Ze stuiterde van drift nog een tijdje na.