Het was drukker dan anders op de brocante van vandaag, het weer was fantastisch en ik heb drie aankopen gedaan: een karafje van aardewerk voor de kartonnen BIB (bag in a box, 3 of 5 liter wijn) van 1/4 liter, zodat je niet per ongeluk al tappend ontdekt dat je drie liter achter je kiezen hebt, is-ie nouallob hoekandannou, een waterketel (die Chinese in Amsterdam krijgen we bijna niet meer open) en les ames grises van Claudel, ook al voor 50 cent, bij de dames van de bibliotheek. Merkwaardig dat zo’n boek weer wordt weggedaan, maar misschien wil iedereen flutboekjes lezen, heel goed mogelijk.
Het was zo warm, dat we niet langer bleven dan noodzakelijk. We hebben wel weer iedereen gezien, daar worden die rommelmarkten tenslotte voor georganiseerd.

Ons strand was om 17:00 uur idioot druk, alles relatief natuurlijk, want er is plek zat en de rivier is groot. De meisjes bleven bijna 2 uur in het water, Siebe zwom met ze naar de overkant, terwijl ik mijn boek las en een biertje dronk. Ik voorzag de gebeurtenissen die zich voor ons ontrolden ten behoeve van iedereen die het wilde horen en die het niet wilde horen, van ondertiteling:
“Kijk, wat een schattig ventje, loopt in zijn blootje naar het water, wie let er op hem? Niemand, kijk nou toch die ouders zitten een beetje met elkaar te kletsen, verrek, hij gaat het water in, help, er is niemand die kijkt, kijk nou toch, HELP, hij valt om, tjesus, Siebe, hij was bijna verdronken, hoort die man bij die mensen, het ventje loopt weer terug, hee, moet die retriever zien, dat andere hondje wil het water niet, hij zwemt razendsnel terug, gaat-ie zitten wachten op z’n baasje, ach, hij wordt opgetild en hahaha, gekust door z’n baas, lollig toch, die retriever zwemt nog rond, enz enz enz”, totaal niet interessant voor Siebe of wie dan ook, Siebe, die onverstoorbaar doorleest en zich heel verstandig doof houdt. Ik kan gewoon geen seconde mijn mond houden.

“Moet je nou toch zien, ze worden toch zienderogen dikker, de Fransen, wat doet die die jongen daar eenzaam op een steen, eens kijken of ik hem stiekem kan fotograferen, shit, mislukt, verrek, is het Nederlander, neen, neen, gelukkig, oh, een Belg, putain, ik moet wel uitkijken met wat ik hardop uitkraam, zeg.”

Gisteren was het boodschappendag met om te beginnen zoals altijd ‘s ochtends de markt. Hierboven is de familie Feyt aan het werk, ze fokken en verkopen varkens-, eende-, kippe- en lamsvlees. Het lekkerst is de pat?¬© de t?‚Ñ¢te, waar de knoflookgeur je tegemoet komt, wanneer ze een plakje voor je afsnijden. Het zijn hartelijke, vrolijke mensen die alleen topkwaliteit verkopen. Eens in de zoveel tijd worden ze overmand door verdriet, als ze plotseling aan hun verongelukte zoon moeten denken.

De rijen op de markt zijn enorm en niemand heeft ooit haast. Er is altijd wel iemand die een praatje wil maken. Een opvallend modieuze mevrouw naast me:
– Wat spreekt u goed Frans! (Dat wordt al snel gezegd, voordat ik naast mijn schoenen ga lopen, als je bonjour zegt of deux boudins, krijg je zo’n compliment)
– U ook, mevrouw!
Ik kan het niet laten lollig te zijn. Ze kwam uit de streek, maar woonde in Parijs. Of wij het hier ook zo heerlijk rustig vonden, en oh, jullie hebben hier een huis, maar dan zijn jullie Creusois! Zo gaan die gesprekken soms, maar meestal worden er recepten uitgewisseld, ook een hele aardige gewoonte.

‘s Middags gingen we een kijkje nemen bij de Brico-depot in Ch?¬¢teauroux, een soort Makro maar dan met klusspullen. Ik kan nooit genoeg krijgen van dat soort winkels, metershoge schappen met de allerfijnste begerenswaardige waar, van losse spijkers tot looplampen, onbegrijpelijke machines, zakken cement, badkamertegels en eiken planken, een soort Gamma, maar dan leuk. (zeg maar). We hebben nu een balustrade voor de overloop en een straatgoot, of hoe heet zoiets, om het water van de buren in goede banen te leiden.
Vervolgens besloten we nog even langs de buurman van ons dorp langs te gaan, die officieel in die grote stad woont. Die heeft daar nog een tamelijk grote moestuin, met een herfstanemoon, zo groot heb ik die nog niet gezien, die was minstens 2,50 m hoog. En heb ik er een foto van gemaakt? Neen, natuurlijk. Dat komt de volgende keer dan maar.

Vandaag heb ik gelezen (Isabel Allende) en de huisvrouw uitgehangen, wasmachine na wasmachine (alles is binnen een half uur droog), 1 km spinnerag opgezogen en allerlei andere ongerechtigheden die het ongedierte verspreidt. Omdat ik in zo’n tornadobui was, ben ik op zolder gaan speuren naar de ontbrekende deksel van de dekenkist. Die onge??òsoleerde ruimte is bloedheet en eerst altijd een beetje griezelig, maar het went.
Overal staan ouwe kisten, manden, jute zakken, afgedankte ramen, heel mooi, filmtijdschriften uit het jaar nul, antiek gereedschap, stukken oud hout en dit luik, waarvan de drie delen verspreid tussen de troep lagen. En twee oude blauwe werkbroeken met een fantastische snit. Die hingen daar al 50 jaar te drogen en er is geen motgaatje te bekennen.
Hoewel dat luik van iets anders moet zijn, ga ik toch proberen of ik hem passend kan maken. Morgen verder.
Ik had me net eigenlijk moeten melden in de Salle Polyvalente, waar nu gedanst wordt omdat het morgen 15 augustus is, maar ik ben niet in de stemming. Morgen kijken we op de brocante of er nog iets overbodigs te kopen valt.
Verder is het de komende week weer elke dag rivierdag, want de voorspelling is dat de temperatuur minstens tot vrijdag rond de 30¬?C blijft hangen.

En ik zag net om 17:00 uur twee atalantaatjes fladderen, eindelijk.