De ru??ònes van Crozant

Gisteren dachten we mooi de toerist te kunnen uithangen in Crozant, waar ze elk jaar begin augustus een Middeleeuws Feest houden. Ik ben al honderd keer langs de afslag Crozant gereden op weg naar paardrijden, maar voelde nooit de behoefte een kijkje te nemen en dat terwijl Monet daar dat brok steen zo mooi geschilderd heeft:

Vall?©e de la Creuse, effet du soir

En hingen we de toerist uit? Jawel, alleen jammer dat er qua feest niet meer te beleven viel dan de verkoop van artisanale producten, de vloek van de Franse plattelandzomers.
Smakeloos en waardeloos een 10. Zouden ze echt ooit iets verkopen, de makers van gipsen reli?´ftroep, bruin geschilderd opdat het net hout lijkt, of de cr?©atrice van lampekappen voor schemerlampen met fantasievlinders of verzin maar iets anders weerzinwekkends? Kennelijk wel, anders zouden ze er toch niet elke keer weer staan. Meestal zie je daarnaast ook de regionale kaas- en worstmannetjes, deze keer dus niks as kraampjes met goedkope rommel die heel veel moet kosten, vaak ook bemand door vage types met vervilte lokken en grote, hele grote honden. Die commerci?´le pseudohippies, voorheen slechts te vinden in de Provence, moeten niet als de termiet steeds noordelijker gaan verschijnen.

Muurschildering naast het stadhuis

Enfin, vandaag gingen we dat toerisme eens serieus aanpakken door naar Aubusson af te reizen. Het was bewolkt, een stuk koeler, de paden op, de lanen in, gelukkig maar dat de zonne ons niet vrolijk toelachte, anders hadden we het trouwens niet gedaan.
Een aantrekkelijk stadje met veel originele details, helemaal gericht op tapijttoerisme, dat Aubusson. Het was het centrum van de tapijtweefkunst, zegt de Michelingids en dat zul je weten ook. Het VVV was gevestigd in het huis van de tapijtwever, een lief 16e-eeuws huisje in het centrum, dat te bezichtigen was. Vanuit de bovenverdieping hadden we een mooi uitzicht op de stokoude daken.

Uitzicht vanuit het atelier van het Maison du Tapissier

Ik begon na een tijdje te verlangen naar onze eigen huis, dorpje en omgeving. Ik vind een stad of stadje in dit geval af en toe best, maar ik word een beetje ongelukkig van die eenzijdige blik, die het toerisme veroorzaakt. Je komt als toerist, je ziet eruit als toerist, je gedraagt je als toerist, je wordt behandeld als toerist en dat is het dan. Een beetje onbevredigend is het allemaal wel. Ik ben niet geschikt als toerist. En bij ons is het allemaal leuker beter mooier fijner. En het ruikt lekkerder, op de honden na dan.

De kaaswinkel in een pand uit de 16e eeuw

In de bloedmooie kaaswinkel was het creusoise bier te koop, waar ik zo nieuwsgierig naar was. Dat drink ik nu en neen, dat smaakt absoluut niet naar mijn favoriete lambiek, jammer.
Gelukkig stond er om de hoek een oldtimer in de vorm van een oude Peugeot te blinken.

Dat doet me eraan denken, zwaaiden eerst de Deux Chevaux (en even later ook heel deftig de DS’en) naar ons en elkaar als gekken, nu horen de Renaultjes 4 er ook bij: we zwaaien, grijnzen en gillen als idioten als we een v?¬©hicule d’?¬©poque onderweg tegenkomen. Kijk, daar ben ik weer wel geschikt voor.

Morgen komkommernieuws met tomaten, paardrijden en zondag stoppen we de eerste pintade van de melkboerderij in de pan. Wat zullen we daar eens omheen eten?