Twee rijen dik!
– Schaamt die zoon van jou zich niet dat hij zijn moeder zo laat sloven? zei ik om lollig te zijn, toen ik die krankzinnige hoeveelheid hout zag, die vriendin P helemaal in haar eentje netjes had gestapeld.
Nou ja, het viel wel mee, zei ze, nadat ze eerst als vanouds enorm had lopen klagen. Sommige grappen van me kunnen geloof ik niet.
Er is dit jaar wel heel veel gehakt, gezaagd, gekloofd en gestapeld. Dit hout was afkomstig van de drie dikke eiken, die onderaan de weg bij Seigue zo karakteristiek als ijkpunten (yesyes, pun intended) in het weiland hadden gestaan en wier val me had doen wenen, wat ik ook bij de houthakker heb gemeld.
Zo langzaam maar zeker verdwijnen bomen, hegjes en bosjes, waardoor de koeien geen enkele beschutting meer hebben als het regent, stormt, sneeuwt, of als de zon loeiend hangt te branden.
Tel de jaarringen
In de weilanden van de Dierenfluisteraar staan daarentegen overal bomen en kabbelen beekjes, terwijl de dieren, als op een schilderij van een 17-eeuwse meester in de schaduw van de bomen staan te mijmeren. Bij ons zoekt het vee vruchteloos naar een plek om de schuilen, als de omstandigheden bar zijn.
Maar dit zoals altijd terzijde, hoewel het me elke keer weer geweldig dwarszit.
(In de Indre zijn ze de gesloopte heggen weer gaan aanleggen, omdat ze – te laat – gemerkt hebben dat die dingen een functie hebben, vertelde buurmans zoon Pierre. )
De luwte van de laatste heg helpt niet echt
Ik zou – om terug te komen op de houtstapel – haar wel hebben willen helpen, maar daar ben ik te slap voor.
Weet je hoeveel zo’n meterpaaltje eikenhout weegt? Ik ook niet, wat ik wel weet is dat na 3 stuks mijn armen het nauwelijks nog doen en na 15 kan ik mijn haar niet meer kammen, wegens dode pootjes die ik niet meer boven mijn schouders krijg. Hoe zij daar toch elke keer weer toe in staat is? Ze wordt dit jaar 74!
We waren net daarvoor in het bos geweest, waar het blauwe ventje heel erg nodig weg had gemoeten om te zien of hij dat ene hert kon inhalen. Bess en ik keken op onze horloges en wachtten geduldig tot hij zich weer zou melden. Daar kwam hij, hoor, dorstig, vies, en moe en liet zich meteen in mijn kikkersloot vallen om ook zijn warme buik af te koelen. Hij dronk gulzig modder met hier en daar een jonge kikker.
Het is zaak dat je maakt dat je wegkomt, zodra hij zich schudt. Kijk:
Na de hertenjacht
Toen hij vriendin P zag, wilde hij haar natuurlijk blij omhelzen met zijn stinkende modderlijf.
Ze riep: Assis ! Asseois-toi ! ??†coute !
Niks ervan, hij bleef stinken en springen van blijdschap, tot ik zei dat hij moest gaan zitten: Zit! Hij zat.
– Hij snapt het Frans niet! riep ze verbaasd en toen hij weer opsprong, omdat hij dacht dat weer dat mocht, riep ze: Zip! Zip! en warempel, de sukkel ging zitten.
