Weer zo’n waardeloze kwaliteit: wat doen conversieprogramma’s toch?
Jake eet weer normaal, hoewel een lange spriet wortelloof hem moeite kost. Die tanden snijden namelijk nog niet goed. Een ander ding is dat hij plotseling tien keer zo levendig is geworden, hij springt uit je handen als je niet uitkijkt.
Morgen heb ik weer tijd voor een serieus stukje. Deze week is een beetje versnipperd en ongeconcentreerd verlopen.
Dwangvoeding
Ons allerliefste adoptiekindje, Jake, de blinde en dove albinocavia, heeft 3 snijtanden. Cavia’s moeten 4 snijtanden hebben, die dan bij het eten gelijkmatig slijten als het goed is, omdat al die gebitjes net als bij paarden in de eeuwigheid doorgroeien.
Nu bleek er laatst een van de onderste tanden te zijn afgebroken en dat is een ramp, want door een gelukkig toeval pasten de twee onderste tanden eerst precies op die ene bovenste.
In een razend tempo groeiden ze. In onze dierenarts afdeling cavia’s hebben wij geen vertrouwen meer, zodat we raad vroegen aan caviaopvang Hillegom, waar Jake vandaan komt. Die tanden moesten namelijk net als nagels worden geknipt en ik had geen idee hoe je dat moet aanpakken.
Na het inkorten van de tanden bleek dat zijn kiezen in een zelfde tempo waren gegroeid: hij kon z’n bekje niet meer dicht doen, laat staan dat hij kon eten. Gottegot, wat verschrikkelijk, dat arme diertje.
Daarbovenop verrekte hij ook nog van de honger. Toen we hem Olvarit (worteltjes 4+) in een spuitje aanboden, wist hij van geen ophouden. Oh, wat voelden we ons schuldig, onnozele sukkelaars die we zijn.
Kaarsje branden voor het ventje
Jos?¬©e van de opvang bood aan Jake samen met zijn begeleidster Piep – Jake raakt geheel in paniek als hij z’n vriendinnen kwijt is – naar haar dierenarts te brengen, die na zoveel jaar cavia’s natuurlijk een ervaring heeft van heb ik jou daar.
Onder narcose zijn de kiezen van het ventje afgevijld en ik kreeg hem volgende ochtend half dronken en springlevend terug, met een gereguleerd gebitje. Ach, het diertje.
Nu nog leren en durven tandjes knippen.
Deze week was geen beste: vandaag ben ik – na 36 uur door een knetterende koppijn buiten westen te zijn geslagen – weer als herboren. Dat voelt zo. Ik heb het huis opgeruimd, schoongemaakt, oud glas en papier weggegooid en de basilicum verspeend. Zo klein als ze zijn, ruiken ze al zo krachtig naar Italiaanse keuken, dat ik me moet beheersen om ze niet fijn te knijpen om die geur maar te kunnen ruiken.
Iets heel anders: ik verbaas me nog steeds over de verschillende begroetingsrituelen in Nederland en Frankrijk. Terwijl het kussen bij ons in de Creuse normaal is: ?©?©n keer per dag 2, bij de ouderen 4 en bij bekenden (maar geen buren) 2. Zakelijke relaties kus je niet, die geef je een hand, tenzij je ze op een feestje tegenkomt, dan wordt er weer wel gekust. Kom je de buren 2 uur later weer buiten tegen, doe je niks. Stap je het huis binnen, dan weer wel. Vrienden of familie van vrienden worden thuis gekust. Eenvoudig, je moet het alleen even weten.
In Nederland geef je elkaar een hand, als je elkaar niet kent en je je voorstelt. Gekust wordt er na een iets langere tijd, of wanneer je elkaar spontaan aardig vindt, dat is althans mijn ervaring. Mijn eigen familie kus ik 1x, maar ook niet altijd, iets afstandelijker relaties probeer ik 2x op zijn Frans te kussen, maar er glipt vaak een derde mee. Dat meer dan 1 keer kussen geeft een zekere afstand aan. ??¢?¬©n keer is intiem, 2x is iets aardiger dan niks. Bekenden een hand geven doe ik niet, wie doet dat wel? Mannen, die willen elkaar wel een hand geven, want kussen vinden ze een beetje gek en niks doen kan ook niet.
Daarom was ik stomverbaasd, om niet te zeggen dat ik me overvallen voelde, toen ik na het laatste, verdomd vervelende onderhoud in januari met mijn voormalige werkgever plotseling een handje kreeg, terwijl de relatie op 3x kussen stond. Ik zou voor niks hebben gekozen, maar de hand weigeren was te agressief, vond ik. Een bijzonder wonderlijk en psycho-sociaal interessant dilemma. Het zou niet de laatste keer blijken.
Na de mislukte rit naar iCentre in Uitgeest, waar ik moest constateren dat het beoogde tweedehands scherm rare afwijkingen vertoonde en daarom niet ging worden gekocht – helemaal voor niks er naartoe, eindeloos wachten, smeken of ik het werkend kon zien, vragen om vergeten accessoires, kortom, eens maar nooit meer – daarna dus reden we naar Loogman, Tanken en Wassen, afdeling: wassen met textiel, omdat Siebe als een moederkloek over de lak van zijn auto waakt.
Moet ik me met mijn suffe kop enorm bedwingen om niet het raampje open te doen, opdat ik een beter plaatje kan maken. Dat lukt gelukkig niet, de raampjes zijn elektriek en de motor staat af.
Ik volg het weblog van Vincent Laforet al een tijdje waar ik door zijn handige mactips al zoekend toevallig terecht was gekomen. Zo zag ik hoe hij voor Newsweek naar Beijing (v/h Peking) ging om dagelijks fotografisch verslag te doen. Ik dacht nog, nou nou, die van Newsweek doen niet al te schraperig, dat is toch geweldig? Dat zouden meer mensen moeten doen.
Tot mijn verrassing bleek hij bij de prijswinnaars van de WorldPress te zitten, met precies die merkwaardige foto’s van de schoonspringers midden in hun bevroren vlucht in het niets. Hij moet op een verdomd mooie plaats hebben gestaan, konden we met zijn allen concluderen. Ik feliciteerde hem per email met de prijs.
Twee dagen geleden kwam ik hem zomaar voor de St. Nicolaaskerk tegen. Alsof ik een bekende op straat zag!
Je moet koelbloedig zijn en last hebben van doodsverachting, want het viel niet eens mee daar een fotootje van te maken: het verkeer denderde zonder vaart te verminderen rakelings langs me, op weg naar dat gedeelte van de Prins Hendrikkade waar ze het gaspedaal nog dieper kunnen indrukken. Er vallen dan ook af en toe doden, maar dit even terzijde.